„-Pójdziesz ze mna na Mesa? – A co to jest Mesa”

Kilka lat temu Mes grał koncert w Częstochowskim klubie Rura. Ja jestem z Opola i dopiero poznawałem twórczość Piotrka i mega się wkręciłem, ale nigdzie bliżej nie było jego koncertu zaplanowanego. Razem z moim ówczesnym przyjacielem, który mi pokazał jego muzykę stwierdziliśmy – dobra jedziemy. Koncert był w piątek, ja wtedy pracowałem tylko na popołudnia, więc wyszedłem koło 19.00 z pracy. Dojazd do czewy godzina, koncert miał się zacząć o 21.00 (znaczy supporty). Ruszamy w trasę. Pamiętam, że lało jak skur…
Wyjeżdżając z Opola stwierdziliśmy, że warto zadzwonić do klubu zapytać czy są bilety. Nie było. Konsternacja, szybka decyzja chooj, jedziemy, hotel i tak zarezerwowany, może uda się kupić bilety od kogoś pod klubem. Dojechaliśmy do hotelu, tam gibon i na miasto. Klubu szukaliśmy chwilę, bo smartfona ze stałym netem i nawigacją nikt z nas nie miał, a Rura dla niewtajemniczonych jest w jakieś kamienicy czy coś takiego gdzie trzeba wejść na podwórze. Pod klubem mały tłum ludzi, ale nikt biletów nie sprzedaje, no to chooj, idziemy, może bramkarz weźmie łapówkę. Gość zajebisty, mega miło z nami pogadał, ale wpuścić nas nie może, bo jak powiedział pani manager stoi obok. Ale zdradził nam, że po 22.00 będą dostępne bilety od ludzi, którzy mieli rezerwacje, ale nie przyszli. Ok, szybka piłka, godzina do 22.00, idziemy po flachę. Staliśmy tak z tą flachą pod klubem, co tu zrobić, pewności, że wejdziemy nie ma. I nagle genialny pomysł, może wytwórnia (czyli wy, Alkopoligamia) ma jakieś swoje bilety. Dzwonimy na numer podany na stronie (klasyczny telefon z GPRS, żeby mi ktoś nie zarzucił kłamstwa!), odebrał S. Mój przyjaciel starał się wytłumaczyć o co chodzi, ale S. rzucił tylko, że się nie da i było po rozmowie. Trudno. Stoimy, pijemy tą flachę, odpaliliśmy gibona i nagle dookoła nas jest ze 20 osób, które też palą i piją. Część z biletami, część bez, nieważne, impreza się kręci. Zrobiła się prawie 22.00, nie mówiliśmy jaki mamy plan, idziemy stanąć obok zaprzyjaźnionego ochroniarza się przypomnieć i pogadać. Chyba o 22.15 poszło hasło, że są bilety, weszliśmy pierwsi, trwały supporty, no to do baru po drinka. Tylko tu następny zonk, kolejka jak skur… zamiast stać zagadaliśmy wspomnianego już ochroniarza żeby nam załatwił wejście w kolejkę, oczywiście dostał za to swoje 100 z colą. My też nauczeni doświadczeniem zamiast się potem wracać wzięliśmy całą flachę. Koncert pamiętam słabo, w chooj chciałem na nim być, natomiast wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że się nie uda i tego się bałem, ale jednak się udało ?
To chyba najlepsze moje wspomnienie związane z alko’, ale strach był ?